Վրէժ Գլնճեան Թուրեան
Վրէժ Գլնճեան-Թուրեան ծնած է Քեսապ: Յաճախած է Քեսապի Ազգային Ուսումնասիրաց Միացեալ վարժարանը: Վրէժ, իր նախակրթարանի տարիներուն սկսած է գրել եւ մեծ գնահատանքի արժանացած իր ուսուցիչներուն կողմէ:
Վրէժի երազը կիսատ մնաց եւ ան չկրցաւ իր ուսումը շարունակել ու նետուեցաւ կեանքի ասպարէզ: Արհեստանոցէն, գրադարան եւ գիրքէն-գրիչ վազք մը դարձաւ իր կեանքը: Սակայն՝ գրելը եւ ընթերցելը անդիմադրելի պահանջքներ եղան Վրէժի համար:
1973-1980 տարիներուն, Վրէժ Լիբանանի «Զմմառու Վանքին» մէջ եղաւ պատասխանատուն՝ մատենադարնին եւ գրադարանին: Վերջի տարիներուն նաեւ դասաւանդեց հայերէն գրականութիւն:
Իր բանաստեղծական առաջին հատորը «Սրտի Բեկորներ» հրատարակած է 1995 թուին: Երկրորդը՝ «Հայրենի Ղօղանչներ» 1997ին, իսկ՝ «Սէր Ափսոսանք ու Կարօտ» 2003ին:
Վրէժ ունի արձակ գրութիւններ ինչպէս՝ «Արիւնոտ հարիւր ամեակի մը առթիւ» եւ ուրիշներ որոնք հրատարակուած են Գանձասարի բացառիկին մէջ:
Ունի նաեւ տասնեակ բանաստեղծութիւններ, բայց անողոք հիւանդութիւնը պատճառ դարձաւ եւ իր չորրորդ հատորին հրատարակութիւնը կիսատ մնաց: Քեսապի գաղթին պատճառով 21 Մարտ, 2014ին իր գրութիւնները որոնք թուղթերու վրայ էին կորսուեցան:
ՀԵՐՈՍԱԿԱՆ ԱՐՑԱԽԻՆ
Ա
Արցախն ամուլ էր դարձած բռնաւորի շունչին տակ,
Արցախն ի զուր կը տնքար զուլումի մէջ անյատակ.
Արդարութեան ակնկոր Արցախն Արեւ կը տենչար,
Բիւր դաւերով շղթայուած՝ գալարատանջ կը ճչար:
Արցախն յուռթի, հինաւուրց, որ դիւցազներ էր ծնած,
Ծնած՝ մտքի հսկաներ ու հրաշքներ էր երկնած,-
Աստուածներէն թողլքուած ու աշխարհէն ոտնահար,-
Բայց ընդերքն իր դեռ կ՛եռար վրէժի հուրով մը խելառ:
… Պոռթակց Արցախը ահա՝ ու վեց միլիոն հայորդի
Բռունցք դարձած արձագանք եղան անոր պոռթկումին,
Երկնքի մէջ խայտացին՝ մեր զոհերը նոր ու հին:
Պոռթկաց Արցախը ահա՝ ու Սասունէն պանծալի
Մինչեւ Ուրֆա ու Զէյթուն, Գարահիսար, Մուսա Լեռ՝
Գոռաց ոգին լեռներուն, հինաւուրց երգը Ռազմի…:
Բ
Արցախը վաղը կրկին՝ հայրենիք է բարգաւաճ,
Արցախը ալ մէկ ընդմի՛շտ մեր ամրոցն է աննուաճ,
Ազատաբեր արեւն է հայ աշխարհին մեր չքնաղ,
Ռահվիրան է մեզ տանող դէպի Շարուր ու Շատախ:
Մեր թմբիրէն մեզ հանող՝ ահազա՛նգն է մշտահունչ,
Աշխարհի չորս ծագերուն՝ պարգեւողն է մեզ նոր շունչ,
Մեր նորագոյն պատմութեան՝ յաղթութեան վէմ անսասան,
Արցախն ընդմիշտ կը մնայ՝ հայու կամքին յուշարձան:
Շիրազը զերթ մարգարէ՝ զայն «Հայ գալիք» հռչակեց,
Ճենճերեցաւ սիրտն անոր պաշտամունքով մայր հողին,
Մեր եօթ խլուած դրախտներէն ազատագրել կտակեց:
Արցախը վաղն անվարան՝ բարձրակէտն է մեր փառքին,
Իր սխրանքով եզակի՝ ելանկէտ մեր անելին,
Արցախն յաւէտ կը մնայ՝ դիւցազնավէպ մ՛անքնին…:
Գ
Եւ ինչ հրաշք, ի՜նչ հրաշք, հազիւ անցած է կէս դար,
Հերոսական Արցախի յաղթանակէն փառապանծ,
Երկրշարժէն կործանիչ ու խոցերէն անհամար,
Անմահ երկիրն իմ կրկին հզօրացած յաղթապանծ:
Այնքան առոյգ է ահա՛ ու կենսայորդ աներեր
Ու զերթ Դաւիթն իր Սասմայ իջած կրկէսն աշխարհի՝
Հաշուեյարդար կ՛ընէ արդ ոսոխներուն մարդակեր,
Ձեռքին Թուրը Կայծակի, սրտին՝ վրէժն ամեհի…:
Եւ Ի՜նչ հրաշք, ա՛ւասիկ ալ վերջ գտած է իսպառ
Եղեռնի դարը հայուն, ու ոսոխի աչքին տակ
Նոր դրա՜խտ մ՛է վերածնուեր հողն հայրենին մեծափառ:
Ամբողջական հայրենիք, ամբողջական հայութիւն,-
Տեսիլքն ահա՛ մարմնացած սերունդներուն նահատակ.
Հերոսական Արցա՛խն է հայ տեսիլքին պահպանակ: