Աստուօծ միէկ տըվուղէն հէրէր կուտու

Մարդօն միէը Պաղիէն հա եուրթու Գէրէտըրուն կիղիցէն։ Պատվիլէն հայ քէրիւզի. Աստուօծ միէկ տըվուղէն հէրէր կուտու։ Մարդօյը հայ հէվտու, չէրըր կունա ճիէպը հա հենի հօտու։

Էմըն Կիրէկի այնը բունը հայ պատահա։ Ախքէտիկուն ճիէպը հայ դարկի։ Կաթ մ՚իլի հա եէսի թա պատվիլէն.
– Պատվիլա, դէօն հայ քէրիւզիս՝ քի Աստուօծ միէկ տըվուղէն հէրէր կուտու, իս չէրըր կունէրէմ տըվա, ըմմը Աստուօծ չիտուօց։

Պատվիլէն հա եէսի.
– Սապըր իրէօ, օղլըմ, ուօր միլի կուտու։

Հասնա շէբուօթ մը, ըրկէօք, ալ Աստուօծ գիւտի… Կիրէկի մը կիղիցիէն իննիլիէն սօնրա հիտէօն հայ դառնու։ Չալմու հայ հասնա, հայ բըռնի էնծըրիվ մը։ Ախքուօտը հայ մըննա սուսէն փիւրըգը (ատ մինծ սուսէն ինկուօվ, նիւր մը տընկիցէն տիէղը)։ Էնծըրիվը հայ տիւմի, խըշըմ ի։ Հա իշի ախբուրէն տընիէսգը խայալ մը կու, ընծըս արձան միէմը նըստուօծ ի ախբուրէն տնիէսգը, վիտվէն ի գօռը։ Հա իշի անթը դիէն սուարի ձիէվիւր մը հայ միւտկինու, հօգու հայ հասնա ախբուրէն եառջիւը, հա եէսի.

– Հայ, Աստուօծ ասուծնէն դէօ՞ն իս, կուճը պալան բէդվիլի բէդվիլի կըտու զըսկի։ Դէօն չուօց Աստուօծ կըննուօս, եբ կիշիս՝ կու մուօրդ չիժիր զը, ֆազլա կուտուօս էր, կու մուօրդ՝ քիշիր-ցիրիկ երկրպագութէն կինի քի, էնութա կը թուղուօս զը։ Քո իրուօծ հախսըզլըկը հիրէք ըղուօվ կալան, եա՛ կուտուօս ալըննէն հավասար, եա՛ նա միկէն մուտուօր, չըպիտա։

Հա եէսի, հայ քիշի զթօրը, հայ ուղուրդա թապ եան։ Սուսէն փիւրգը նըստուօղ ախքուօտը, եբ հա տըսնա ձիէվիւրը զԱստուօծ պըր քիշտի, հայ կինչի.
– Կիցէ, մը քիշտի, շըպէն, ատ մուօրդը ինծի պարկուն ի։

Աղըզ միլի աշգը հայ բէնու նա՛ արձան կու, նա՛ ձիէվիւր. հա իշի առջիվը խուրճ մը իսկա կու։ Հառնի հօրթու հիտուօն։

Վիլվուօծ Կիրէկէն հօրթու կիղիցէն։ Իրիսը պիծծուօռ ի։

Պատվիլէն հա հարցընի.
– Չէք կու, աս Կիրէկի պիծծուօռ-պիծծուօռ հայ տըսնէմ ըզքի։

– Դէօն էսի Աստուօծ միկէն տիէղ հէրէր կուտու, – հա եէսի ախքուօտը,- եանղըլըշ էսիրիս, Աստուօծ միկէն տիէղ հազուօր կուտու, իտուօց ալ, գակադ քէշ մը էնգիւն իտուօց։